Historia miejscowości
Neuenhagen zostało założone przez niemieckie rodziny rolników około 1230 r. jako wieś kolonistyczna pod nazwą Nyenhove ("Neuer Hof" - pl. "Nowa zagroda"). Mniej więcej w tym samym czasie zasadźca Boldewin założył sąsiedni "Boldewinstorp", późniejszy Bollensdorf. Początki obu kościołów wiejskich - kościoła w Neuenhagen i kościoła w Bollensdorf sięgają właśnie owego czasu założenia wsi. Po raz pierwszy obie miejscowości wspomniane zostały w 1375 r. przez cesarza Karla IV w "Landbuch der Mark Brandenburg".
Neuenhagen przez stosunkowo długi czas pozostawało mało znaczącą wioską, której mieszkańcy bardziej niż skromnie żyli z uprawy roli. W XVIII wieku Neuenhagen podlegało własności ziemskiej króla pruskiego Fryderyka I [Friedrich I], który nakazał wybudować swoją letnią rezydencję w sąsiedniej miejscowości Altlandsberg. Dobra rycerskie Bollensdorf należały natomiast przez ponad trzy stulecia do szanowanego brandenburskiego rodu szlacheckiego von Görtzke, który to zlecił budowę dworku Bollensdorf. Wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany istnieje do dziś (obecnie: Haus der Begegnungen Bollensdorf - pl. "Dom Spotkań Bollensdorf").
W drugiej połowie XIX wieku sytuacja gospodarcza Neuenhagen znacznie się poprawiła, przyczyniło się do tego otwarcie linii kolejowej w 1867 r., prowadzącej z Berlina do Kostrzyna. Pierwszym przystankiem kolejowym za Berlinem było właśnie Neuenhagen, więc do wschodnich przedmieść miasta można było teraz szybko dotrzeć. Setki berlińskich robotników, pracowników i urzędników wyprowadziło się na zielone obrzeża miasta i osiedliło na nowo wytyczonych działkach budowlanych. Kolejnym motorem wzrostu koniunktury było otwarcie toru wyścigów konnych w 1868 r. w sąsiadującym Hoppegarten, który przyciągnął wielu nowych mieszkańców pasjonujących się sportem jeździeckim. Tak oto w ciągu kilku dziesięcioleci z części osiedla Gartenstadt, wsi Neuenhagen i dzielnicy dworcowej, rozwinęły się tu atrakcyjne tereny mieszkaniowe, które zapewniły Neuenhagen przydomek "Zielonego Lasu Wschodu" ["Grunewald des Ostens"]. W 1927 r. Neuenhagen nadano oficjalną nazwę "bei Berlin".
Dawne dobra rycerskie Bollensdorf zostały również rozparcelowane z początkiem XX wieku po tym, jak ich ostatni właściciel Eduard Curt Kelch, popadł w kłopoty finansowe. Jego zadłużone mienie zostało podzielone i sprzedane berlińskim osadnikom. W 1929 r. decyzją rady miejskiej do Neuenhagen przyłączono tereny Bollensdorf.
Liczba mieszkańców szybko wzrosła z około 2 300 w 1908 r. do 8 400 w 1933 r. Powstały szkoły, lokale gastronomiczne i liczne sklepy dla mieszkańców rozwijającego się "Miasta Ogrodów". W latach 1925/26 – okresie recesji gospodarczej gmina wzniosła swój mistrzowski pod względem architektonicznym, jak i unikatowy w skali regionu ratusz połączony z wieżą ciśnień. W sierpniu 1935 r. liczba mieszkańców Neuenhagen nieco przekroczyła 10 000. Do nieodzownego tła miejscowości należało w tym czasie również około 20 stajni, w których trenowano konie biorące udział w wyścigach galopem w Hoppegarten. Tor treningowy w Neuenhagen uznawany był za najnowocześniejszy obiekt dla koni wyścigowych w galopie w całej Europie kontynentalnej. Własny basen na wolnym powietrzu (otwarty w 1936 r.) i Kino "Edda-Lichtspiele" (zainaugurowane w 1937 r.) należały do społecznych osiągnięć prosperującej gminy. Już w tamtych czasach zajazd "Woltersche Gasthof", który ustąpił miejsca dzisiejszemu domowi kultury, stanowił centrum kulturalne gminy.
Po II wojnie światowej, podczas której Neuenhagen odniosło stosunkowo niewielkie szkody, nastąpiła rychła i bardzo intensywna odbudowa zniszczeń. W wyniku reformy rolnej powstało m.in. 21 nowych gospodarstw rolnych, państwowe gospodarstwo rolne oraz gospodarstwo zajmujące się produkcją maszyn rolniczych. Otwarto nowe ośrodki przedszkolne i szkoły, w dawnym pałacu "Dotti-Schloss" utworzono szpital. Uruchomienie elektrycznej podmiejskiej linii kolejowej pod koniec lat 40. stanowiło kolejny kamień milowy dla dalszego rozwoju gminy. Ze względu na rozległe położenie i dużą liczbę mieszkańców Neuenhagen bei Berlin uważane było w latach 70. za największą gminę NRD.